Ο νέος μήνας του μέλιτος κράτησε δύο χρόνια. Δημοσιεύτηκε ο
«Μπούφος» και η εφημερίδα έγινε ανάρπαστη. Αλλά στο πάρτι που δόθηκε για να
εορτάσει το ρεκόρ κυκλοφορίας δεν με κάλεσαν, κι όταν ο παλαιός (και πάντα)
φίλος μου Γιάννης Μαρίνος επιχείρησε να κάνει πρόποση προς τιμήν μου (ως ηθικού
αυτουργού) ο Ψυχάρης τον σταμάτησε.
Κι άλλα σημάδια ήρθαν να μηνύσουν ότι (για άγνωστους λόγους) είχα περιπέσει σε
δυσμένεια. Οπότε, με αφορμή ένα άκακο κείμενο (μόνο μία αιχμή για τον
Κουτσόγιωργα) ήρθε η ρήξη. Παραιτήθηκα. Ο Χρήστος Λαμπράκης (επίσης φίλος)
επιχείρησε να με μεταπείσει. Συζητούσαμε πολλές ώρες. Θυμάμαι την παράκλησή
του: «Μόνο μη με φέρεις σε αντιπαράθεση με τον Ψυχάρη!».
Σχεδόν όλοι μέσα στον ΔΟΛ τον φοβούνταν. Δεν συνάντησα
κανένα που τον συμπαθούσε.
Η άνοδός του ήταν εντυπωσιακή. Από απλός
πολιτικός συντάκτης μεταβλήθηκε σε μεγαλομέτοχο και σύντομα απόλυτο κυρίαρχο
του μεγαλύτερου ελληνικού εκδοτικού συγκροτήματος.
Θα αποτελέσει σίγουρα αντικείμενο μελέτης.
Τώρα στην ταυτότητα των Μέσων του ΔΟΛ αναγράφεται: «Δημήτριος
Λαμπράκης (1931-1957) Χρήστος Λαμπράκης (1957-2009) Σταύρος Ψυχάρης (2009-2017)».
Η βασιλεία του στον ΔΟΛ κράτησε οκτώ χρόνια.
Αποδείχθηκε, για άλλη μία φορά, ότι είναι πιο εύκολο να
ανέβεις παρά να κρατηθείς στην κορυφή.
Προσπάθησε να εκβιάσει την μοίρα. Για
λίγο το πέτυχε, αλλά η εκδίκησή της ήταν σκληρή. Όχι μόνο στα οικονομικά, αλλά και στην υγεία του. Σε σημείο να τον λυπάσαι...
Υ. Γ. Πολλά από τα κείμενα που έγραφα τότε στο Βήμα βρίσκονται εδώ: CLICK
Υ. Γ. Πολλά από τα κείμενα που έγραφα τότε στο Βήμα βρίσκονται εδώ: CLICK
